Το Ελληνικό τμήμα της Παγκόσμιας Συμμαχίας για την Ελευθερία(WFA) συμμετείχε στη Σύνοδο του Βόρειου Σέλας, Μάλμε 13-15 Μα’ί’ου 2022

Η εισήγηση της WFA Ελλάδας, με αφορμή την παρούσα ιατρική δικτατορία και την πολυδιάσπαση της αντίστασης, αφορούσε την περιγραφή των βασικών αρχών μιας πρότασης άμεσης δημοκρατίας

Το Πάσχα του 2021, στην καρδιά του πρώτου lockdown, πραγματοποιήθηκε η ακόλουθη συζήτηση από την ομάδα ακτιβιστών της Παγκόσμιας Συμμαχίας Ελευθερίας υπό το συντονισμό της Henna Maria.

Ένα σύγχρονο φαινόμενο που ο Μαρξ (απ’ όσο ξέρω) δεν είχε προβλέψει είναι η ιατρική δικτατορία, δηλαδή η σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα. Ωστόσο, δείχνει να την είχε προβλέψει ένας από τους ιδρυτές του Αμερικανικού Συντάγματος, ο Benjamin Rush. Ο Rush συμμετείχε στη Συνταγματική Συνέλευση, όπου όμως συνάντησε τη δυσμένεια του Τζορτζ Ουάσιγκτον. Δεν αποκλείεται αυτό να είχε συμβάλλει στην αποτυχία της πρότασής του να επεκταθούν οι συνταγματικές εγγυήσεις της θρησκευτικής ελευθερίας ώστε να καλύπτουν και την ιατρική ελευθερία.

Σήμερα ο κόσμος βιώνει μια ιατρική δικτατορία, που συνοδεύεται από λογοκρισία βαρύτητας προηγουμένως άγνωστης στις Ηνωμένες Πολιτείες ή/και σε άλλες “προηγμένες” Δυτικές βιομηχανικές χώρες. Ένα χρήσιμο σημείο εκκίνησης για την κατανόηση της εν λόγω δυναμικής, ξεκινώντας από τις ΗΠΑ, είναι ο νόμος Smith-Mundt του 1948 , ο οποίος στόχευε στη ρύθμιση της πολιτικής του State Department για την προώθηση και την υπεράσπιση των Ηνωμένων Πολιτειών και των προτεραιοτήτων τους στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο. Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του νόμου Smith-Mundt ήταν η διάταξη που απαγόρευε τη δημοσίευση στο αμερικανικό εγχώριο κοινό περιεχομένου που είχε εγκριθεί για διάδοση σε άλλες χώρες. Η αντίδραση σε αυτή την πτυχή του νόμου Smith-Mundt πήρε μερικές φορές τη μορφή αποδοκιμασίας της “λογοκρισίας”, ειδικά του αμερικανικού κοινού που δεν δικαιούταν να δει και να ακούσει αυτό που οι ξένοι είχαν το “δικαίωμα” να δουν και να ακούσουν. Ωστόσο, φαίνεται ότι μια βασική συνέπεια της κατάργησης το 2012 επί Ομπάμα μέσω του Smith-Mundt Modernization Act (HP 5736) της διάκρισης μεταξύ ξένου και εγχώριου κοινού, ήταν μια έκρηξη στις Ηνωμένες Πολιτείες του είδους της παραπληροφόρησης που χαρακτήριζε την αμερικανική προπαγάνδα που απευθύνονταν σε άλλες χώρες, ιδιαίτερα σε φτωχές και κομμουνιστικές χώρες. Αυτό είναι το δυσάρεστο συνεπακόλουθο της συνταγματικής αρχής της Αμερικής της “ελευθερίας του λόγου”.

Αναδύονται άραγε στην Ανατολική Ευρώπη προοπτικές για ένα εναλλακτικό και λιγότερο γελοίο επίκεντρο χάραξης πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ανάμεσα στα εμπόδια στην εύρυθμη λειτουργία της συστημικης πολιτικής είναι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η πολιτική της μάζας. Η διαχρονική διαμάχη, που ξεκίνησε στην αρχαία Ελλάδα, μεταξύ δημοκρατίας και ολιγαρχίας (ή αλλιώς “δημοκρατίας” και “αριστοκρατίας”) μεταμορφώθηκε τον εικοστό αιώνα σε διαμάχη μεταξύ δημοκρατίας και σοσιαλισμού – η ”δημοκρατία” στιγματίστηκε κατά τον 19ο αιώνα όπως συνέβει με τον σοσιαλισμό τον 20ο – ή δημοκρατίας και κομμουνισμού.

Η “λύση” που προηγουμένως είχε τεθεί ως απάντηση στις ανεπάρκειες και δυσλειτουργίες της δημοκρατίας, δηλαδή περιορισμοί στο δικαίωμα ψήφου, συνήθως στη βάση της ιδιοκτησίας, δεν μπορούσε να συνεχιστεί και στην εποχή που η Αμερικανική και η Γαλλική Επανάσταση είχαν αποκτήσει ιδεολογική ηγεμονία, τουλάχιστον στον “προηγμένο” κόσμο. Συνεπώς, για να κυριαρχήσει η ελίτ υποχρεωνόταν όλο και πιο πολύ να καταφεύγει στην εξαπάτηση, όχι αναγκαστικά εγγυημένη από τη θρησκευτική μυθολογία, αλλά μερικές φορές εξαρτούμενη κυρίως από την εκκοσμικευμένη παραπληροφόρηση, υποστηριζόμενη από τη βία όποτε κριθεί αναγκαίο.

Από το 2020 και τη δραματική και ξαφνική ανάδειξη της “Μεγάλης Επανεκκίνησης”, αποδείχθηκε ότι η υπάρχουσα εξαπάτηση, λογοκρισία και βία δεν αρκούν για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες όσων πιέζουν για μια “νέα κανονικότητα”. Έτσι εναπόκειται σε εκείνους που είναι “κανονικοί” με την παλιά έννοια να παραμερίσουν τα “διορθωτικά μέτρα” που επιβάλλονται τώρα από τα καθεστώτα, μερικές φορες ίσως με τέτοιου είδους καλές προθέσεις , που ανοίγουν το δρόμο προς την κόλαση.

Η προτεινόμενη εναλλακτική λύση, θα αποσκοπεί στην απελευθέρωση του νομοθετικού σώματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τις παραμορφώσεις της μαζικής πολιτικής και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ή τουλάχιστον θα υπάρχει ως διαθέσιμη επιλογή. Θα τροφοδοτηθεί από ενεργούς πολίτες, όχι μέσω καθολικής ψηφοφορίας από τη μάζα του εκλογικού σώματος.

Η επιλογή της Ρουμανίας ως υποψήφιας τοποθεσίας του νέου συστήματος, προκρίνεται από περισσότερα του ενός κριτήρια. Κατ’αρχήν η Ρουμανία, αν και ανατολική στη θρησκεία (Ορθόδοξος Χριστιανισμός) είναι από πολλές άλλες απόψεις χώρα της “Δύσης”. Η γλώσσα της είναι λατινικής προέλευσης, με τις ρίζες της στις ρωμαϊκές λεγεώνες που δίνουν το όνομά τους στη χώρα. Οι δεσμοί της με την εμφάνιση του Δυτικοευρωπαϊκού Διαφωτισμού στην Ανατολική Ευρώπη είναι ισχυροί. Οι ακαδημίες του Βουκουρεστίου και του Ιασίου έγιναν σημαντικά κέντρα του Διαφωτισμού στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Ο πρωτοπόρος και μπροστάρης της ελληνικής επανάστασης του 1821Ρήγας Βελεστινλής (Ρήγας Φεραίος, 1757-1798), αν και γεννημένος στη Θεσσαλία της σημερινής Ελλάδας, επιδίωξε τη μόρφωση και τη σταδιοδρομία του όχι μόνο στην οθωμανική πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη, αλλά και στο παραδουνάβιο πριγκιπάτο της Βλαχίας. στη σημερινή Ρουμανία. Δημιούργησε επιμελώς δεσμούς με τοπικούς φιλελεύθερους Γάλλους διανοούμενους και διπλωμάτες. Ακόμη και υπό τον κομμουνισμό, η Ρουμανία αντιστάθηκε στις συγκεντρωτικές πιέσεις. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου οι πιέσεις προέρχονταν από τη Μόσχα. Σήμερα προέρχονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ο “αρχηγός” των ευρωβουλευτών που αψηφούν τις εντολές της Επιτροπής για τα υποχρεωτικά εμβόλια είναι ο Ρουμάνος Cristian Terhes.

Για να είναι πραγματικά εναλλακτικό, ένα υποτιθέμενο δεύτερο κοινοβουλευτικό σώμα (στη Ρουμανία ή οπουδήποτε αλλού) θα πρέπει να είναι αυστηρά απαλλαγμένο από την επιρροή των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Σε αυτή τη διευθέτηση, οι δημοσιογράφοι θα έχουν το ρόλο στο οποίο παραδόθηκαν οι καθολικοί ιερείς κατά την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση. Η επικοινωνία των πολιτικών εκπροσώπων, τόσο μεταξύ τους όσο και με τη βάση τους, θα πρέπει να είναι άμεση. Η συμμόρφωση με το νέο καθεστώς θα πρέπει να ελέγχεται. Η παραβίαση των κανόνων θα πρέπει να υπόκειται στην κρίση ενός δικαστηρίου, και στους παραβάτες να δίνεται η δυνατότητα επιλογής – εάν επιθυμούν να παραμείνουν στην πολιτική – να επιστρέψουν στη δράση μέσω του συμβατικού συστήματος μαζικής πολιτικής και των συμβατικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Οι πολιτικοί της εναλλακτικής δεύτερης βουλής θα πρέπει να ακολουθούν τον κώδικα δεοντολογίας στον οποίο υπόκεινται οι δημόσιοι υπάλληλοι σε μια λειτουργική δημοκρατία Westminster. Οι πολιτικοί υπό τον κομμουνισμό υποτίθεται ότι αναμενόταν επίσης να συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο.

Έχει προταθεί η εφαρμογή κανόνα ομοφωνίας για αποφάσεις από τη δεύτερη βουλή. Μια τέτοια διευθέτηση θα μπορούσε να ασκήσει σημαντική πειθαρχική επιρροή, διότι η αποτυχία επίτευξης συναίνεσης θα υπονόμευε την αξιοπιστία της δεύτερης βουλής και θα αύξανε την πιθανότητα να επιστρέψει η εντολή για την επόμενη περίοδο στην “πρώτη βουλή”, δηλαδή στη βουλή της μαζικής πολιτικής. Οποιαδήποτε διαπιστωθείσα απόπειρα επηρεασμού της στάσης ενός πολιτικού της δεύτερης βουλής με οποιοδήποτε μέσο εκτός απο αιτιολογημένη επιχειρηματολογία θα μπορούσε να οδηγήσει στην αποστολή όλων των εμπλεκομένων – τουλάχιστον – στην άλλη βουλή, όπου μια τέτοια συμπεριφορά έχει προϊστορία.

Το ερώτημα ποιο Ευρωκοινοβουλευτικό σώμα θα έχει πραγματική εξουσία και ποιο θα ασκεί συμβουλευτική λειτουργία θα μπορούσε να αποφασιστεί μέσω περιοδικού δημοψηφίσματος. Η δομή των δύο κοινοβουλίων θα μπορούσε να αναπαραχθεί σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό σε κάθε επίπεδο: πανευρωπαϊκό, εθνικό, περιφερειακό και τοπικό, και το αποτέλεσμα του πανευρωπαϊκού δημοψηφίσματος – αν θεωρηθεί απαραίτητο – θα μπορεί να αμφισβητηθεί στη συνέχεια σε κάθε χαμηλότερο επίπεδο. Θα πρέπει να επιβάλεται σε αυτό το επίπεδο, αλλά όχι καθολικά, μέχρι το επόμενο Πανευρωπαϊκο δημοψήφισμα.